Hoewel we nog twee maanden over hebben en ik de nieuwe Charanga Forever nog niet in handen heb (wel besteld), kan ik nu al met een gerust hart zeggen dat Con Fuerza van Calle Real de beste timba plaat van 2006 is. Een winnaar, gewoon puur op attitude.
But don't take my word for it, check it out:maandag, oktober 23, 2006
zondag, oktober 22, 2006
Autoradio reviews deel 1
Hoezo autoradio reviews? Ja inderdaad nee, ze spelen de muziek die ik luister nauwelijks op de radio. Maar de CD speler met MP3 afspeelmogelijkheid in mijn auto doet dat wel, want ik voer 'm zo'n 2 keer per maand met nieuwe zooi. Maar "muziek die ik hoorde in de auto op de CD speler met..." bekt niet. Autoradio reviews dus.
Omar - Sing if you want it
Het leven is soms best naar. Voor een lekkere portie garnalen worden de arme beestjes levend gekookt, en soulzangers moeten een kutleven hebben, of in ieder geval zwaar liefdesverdriet. Net als bij garnalen wordt het eindresultaat daar beter van. Mijn eerste gedachte bij het horen van de nieuwe plaat van Omar was: "kut, het gaat veel te lekker met deze man". Op For Pleasure had hij nog plenty ellende om over te zingen, en dat deed hij dan ook met overgave. Het nummer "Outside" bijvoorbeeld was echt een favoriet van dat album. Daarentegen kabbelt Sing if you want it lekker funky voort, maar de teksten gaan niet tot de bodem.
Na meerdere keren luisteren begon ik echter te ontdekken dat ik Omar met een verkeerde bril bekeek: hij is geen jazzy soulzanger, Omar zingt funky jazz met een hintje soul. En hij hoeft dus niet te lijden om een goeie song neer te zetten. Het was het nummer It's so dat me dit deed inzien. Omar's stem vind ik gewoon erg mooi, en met een dikke funky bass eronder ben ik daar al snel dik tevreden mee.
Na For Pleasure ben ik Omar een beetje uit het oog verloren, maar dat lijkt wat onterecht. Binnenkort zal ik eens gaan kijken wat ik precies gemist heb. Vooral Best By Far lonkt me.
Dudley Perkins - Expressions (2012 A.U.)
Ik zou natuurlijk kunnen opzoeken wie Dudley Perkins precies is, maar ik vind het leuker om te fantaseren wie het is aan de hand van wat ik hoor. Aan de kleur van zijn stem te horen zou ik dan zeggen dat hij de oudere, meer relaxte broer van Michael Franti is. Door zijn manier van zingen (of is dat stiekem toch rappen?) zou ik zeggen dat hij de drinkebroer van Anthony Hamilton is. Door nummers als Testin' me en Dear God, zou ik dan verzinnen dat hij als knaapje het zingen in een gospelkoortje heeft geleerd, en door een intens leven God heeft leren kennen op een wijze die je alleen doet als je er een enorm zooitje van maakt. De muziek van Dudley Perkins snapte ik eerst niet. Maar zoals dat gaat bij zoveel spul van het Stones Throw label (en goede muziek in het algemeen) intrigeerde deze plaat me doordat het een eerlijk en persoonlijk verhaal vertelt, en heeft me uiteindelijk zo weten te betoveren.
Salsa Celtica - El Agua de la Vida/El Camino/Great Scottish Latin Adventure
Als ik net als bij Dudley Perkins zou fantaseren waar deze lui vandaan komen, dan zou dat zijn van een Caribisch eiland in een parallel universum waar Schotse piraten en Afro-Cubaanse marrons een heilstaat hebben opgebouwd. Ik ben bang dat weinig mensen zich daar een voorstelling bij kunnen maken zonder eerst Salsa Celtica gehoord te hebben, dus laat ik het qua fictie daar maar bij.
Feiten dan: ik besloot het oeuvre van Salsa Celtica eens onder de loep te nemen nadat ik El Sol de la Noche hoorde op het Salsa Around the World verzamel-album. Dat nummer komt van El Agua de la Vida uit 2003, die toevallig ook door de CD-speler in de auto als eerste werd gekozen. Op El Agua de la Vida deden ze me vaak aan Orquesta Reve denken, maar nog vaker (en niet alleen op dit album) aan Cubanismo. Maar dan anders... Hoezo dan? Is dat een doedelzak die het laat lijken alsof de trompetten uit het lood ten opzichte van de clave staan op Guajira sin Sol? Is dat charanga stijl of Schotse folk zoals die violen worden gespeeld op het titelnummer? En hoe zit dat met die dwarsfluit op Maestro (met trouwens een lekker vet meezing coro: "Mira! Escucha maestro: la rumba viene del barrio eso te digo yo!")? De mix van Kelten en Cubanen is een beetje vreemd, maar erg lekker.
El Camino (2006) is de tweede CD van Salsa Celtica die ik in mijn auto hoorde. Over de gehele linie vind ik deze minder dan El Agua de la Vida, maar nog steeds echt uitstekend te pruimen. Op hun eigen website staat helaas geen luisterbaar voorproefje van de CD. Daarvoor moet je naar deze pagina van www.musicscotland.com. Op deze schijf gaan ze op hun best (bv "Córrela", "Pa'l Rumbero") nog steeds te keer op een manier waar Cubanismo zich niet voor zou schamen. De eerste paar keer luisteren dacht ik dat ik hem minder leuk vond door de wellicht grotere Schots/Ierse invloed op deze schijf, maar later ben ik daar op teruggekomen. Er staan gewoon wat rustigere nummers op, en ik hou meer van batería (oftewel vuurwerk).Op The Great Scottish Latin Adventure uit 1997 (het derde album van Salsa Celtica in mijn auto en de tweede chronologisch gezien) is de mix nog wat minder verfijnd naar mijn gevoel. Wat blijft is dat ze gewoon een stevige pot salsa neerzetten, en daarom is ook deze plaat prima te beluisteren. Op de website van Salsa Celtica kan je maar drie nummers van dit album horen: El Portabello Malacon, Yo me voy / Maggie's pancakes, en Vampiras). Op basis van die drie alleen is de aanschaf van The Great Scottish Latin Adventure te rechtvaardigen. Het is een slimme keus van de band, want die vind ik qua salsa ook zo ongeveer de sterkste nummers.
Als ik van begin tot einde zou luisteren in een platenzaak, zou ik wellicht na "Rumba Escocia" en "Milonga for Iona" al zijn afgehaakt. Die nummers zijn wat langzamer en in het begin wat vreemd voor iemand die niet direct naar een Keltisch deuntje op zoek is. Later heb ik deze nummers wel leren waarderen. Diegenen die deze nummers ook nu direct horen wil, kunnen overigens terecht bij CD universe voor een voorproefje.
Charizma & Peanut Butter Wolf - Bigshots
Het tragische verhaal van Charizma is natuurlijk helemaal niet uniek in de rapwereld: talent dat doodgeschoten wordt voordat hij zijn hoogtepunt bereikt. Ik denk dan natuurlijk niet aan Tupac of Biggie, maar aan Scott La Rock, of Big L. Net zoals Scott La Rock's dood een impuls gaf aan zijn makker KRS One om zijn talent nog verder te benutten, heeft de dood van Charizma dat effect op Peanut Butter Wolf gehad: het was een belangrijke impuls om Stone Throw records op te richten. Alleen bracht Peanut Butter Wolf ons tien jaar andere vette hiphop (Madlib, MF Doom en natuurlijk de hierboven besproken Dudley Perkins) voordat Peanut Butter Wolf dit meesterwerkje dat in 1993 werd gemaakt met ons deelde.
Maar nou weet je nog steeds niet hoe het allemaal klinkt. Het is de hip-hop van begin jaren negentig natuurlijk die je hier hoort, want deze plaat is per ongeluk 13 jaar te laat. Is dat erg? Nee. Ze klinken zo goed als Third Bass in mijn herinnering klinkt, alleen dan constant goed. De voornaamste thema's van Big Shots zijn feesten en hoe tof Charizma niet is. Daarmee zijn ze in het goede gezelschap van tijdgenoten Digital Underground, die ik vroeger echt grijs draaide.
Ik was verkocht vanaf het eerste nummer, Here's a smirk, tot aan het laatste, Pacin' the floor. Een voorproefje van het geheel is beschikbaar bij Amazon.com.
Het is een wrange gedachte, maar ik ben bang dat we misschien nooit al het prachtigs wat Stone Throw records heeft voortgebracht zouden hebben gehoord als Charizma nog leefde en het tweetal een prachtige carriere had gehad samen. Misschien gebeuren sommige hele nare dingen wel echt voor een reden.
Abonneren op:
Posts (Atom)