Mijn fileleed is de afgelopen weken enigszins verzacht door drie bruut goede albums:
Amy Winehouse - Back to Black
Autoradio reviews deel 1 begon met mijn constatering dat soulzangers flink moeten lijden voor het beste resultaat. Als ik de nieuwe Amy Winehouse hoor, krijg ik daar een beetje spijt van. Zo te horen heeft dat lieve meisje sinds Frank wel heel veel te verduren gehad. Op "Back to black" verhaalt ze over het genieten van teveel drank en verkeerde kerels, met alle gevolgen van dien. Ik voel me schuldig: het is alsof ik een vloek over alle vertolkers van het soulgenre heb uitgesproken
Het resultaat is er echter wel naar. Iedere keer als ik naar "Back to black" luister, word ik verliefd op Amy, met al haar nukken en gebrekken. Ik huil met haar mee wanneer ze helemaal in de put zakt op "Love is a losing game". Ik ben trots op Amy als ze zich daarna weer overeind hijst in "Tears dry on their own". Ik heb zin om een avond met haar door te zakken als ze zich beklaagt over freeloaders in "Addicted". En het weggeslikte liefdesverdriet dat ik hoor in "Wake up alone", doet mij Amy nog een borrel willen inschenken.
De engelse pers staat vol met verhalen over door concerten die Amy in kennelijke staat verklootte en dronken vechtpartijen. Maar van mij hoeft ze niet naar Rehab. Ook al zingt ze "You know I am no good", ik vind Amy en haar muziek helemaal prima zo.
La Excelencia - Salsa Con Conciencia
Op de CD staat een waarschuwings-stickertje: "Parental Advisory - Salsa Dura". Als je weet dat salsa dura zoveel betekent als "harde saus", zie je daarbij misschien voor je geestesoog een pot dipsaus opdoemen, rechtstreeks uit de diepvries. Stel je nu een tankwagen vol van dat coole spul, en dan pas heb je een vaag idee wat La Excelencia brengt: een lading salsa dura waar je een olifant mee dood kan gooien. Van de huidige generatie salseros kan alleen Wayne Gorbea hier mogelijk mee concurreren (die ik overigens aanvankelijk niks vond -- hoe kan een mens zich gruwelijk vergissen).
Op het openingsnummer La Lucha is het meteen vol gas pa'lante, en zo gaat het door tot de plaat voorbij is. Ik heb moeite te kiezen welk nummer nou het vetst is. La salsa y el guaguanco misschien? Dat is zo'n nummer waar de groove de band bespeelt, in plaats van andersom, en het coro de danser bezweert met de woorden: "En Africa nació la rumba y el guagancó y despues llegó la salsa pa' darles mas sabor". Daarentegen drukt het refrein van het nummer Estoy wat beter uit wat ik voel wanneer ik La Excelencia hoor spelen.
Op de website van Descarga (waar ik wel eens CD bestel) zei een recensent: "the real deal doesn't show up that often, and here it is. Celebrate it". Voor wie het nu nog niet doorheeft dat dit tot de belangrijkste salsa CDs van het jaar behoort, wat links:
- Tribute to Ray Barretto
- Echando un pie
- La Salsa y el Guaguanco
- La muerte descarga vol. 1
- La muerte descarga vol. 2
Papo Pepin - Al Natural
Toevalligerwijs hoorde ik "Al Natural" voor het eerst in de auto na voor het eerst "Salsa con conciencia" gehoord te hebben. Ik dacht bij mezelf: nu speelt La Excelencia een wel heel andere stijl, maar dat is ook zeker niet verkeerd. Het duurde heel even voor het kwartje viel en ik begreep dat ik salsa dura anders geinterpreteerd hoorde omdat ik naar een andere band luisterde.
La Excelencia laat je als danser alle hoeken van de kamer zien. Bij Papo Pepin gaat het net iets subtieler, maar dat wil niet zeggen dat hij op Al Natural niet even hard als La Excelencia komt. Zijn sound is als een hogesnelheidstrein: je stapt nietsvermoedend aan boord en zakt weg in luxe. Pas als je uit het raam kijkt, merk je dat het tempo tot ongekende hoogte is opgevoerd.
De salsa van Papo Pepin doet heel sterk denken aan Roberto Roena. Als ik een favoriet zou moeten kiezen van deze CD, wordt het "Soy del Caribe". Ik beschouw dat nummer als op het lijf geschreven. Maar net als La Excelencia pakt Papo zo flink uit dat er nauwelijks te kiezen valt.
De trein van conducteur Papo Pepin eindigt niet op een dood spoor. Ik was zo onder de indruk van het nummer "Homenaje" dat ik heb besloten om Louie Ramirez eens aan een nader onderzoek te onderwerpen. Deze plaat moet je gehoord hebben, al was het maar omdat Papo zegt dat je niet weet wat je mist als de Rumba niet kent. En dat brengt hij. And then some.
