Als je eenmaal de naam hebt van aparte fietsen te houden, dan sturen mensen je vanzelf links naar allerhande begeerlijk spul op fietsgebied, zoals het superlichte Delta 7 Arantix mountain bike frame dat je hiernaast ziet.
Ik vraag me af of dit frame is geinspireerd door de Hydrogen Bomb Cruiser van Kyle Watson Design.
Op 8 februari 2012 overleed Jimmy Sabater aan ouderdom. Hij was een van de twee zangers van the Joe Cuba sextette. Als deze twee namen je niks zeggen, dan zou je eigenlijk eerst de boogaloo ballad moeten horen die als geen ander bij Jimmy hoort: "To be with you" (en dan niet direct in de disco uitvoering).
De muziek van Joe Cuba hoorde ik voor het eerst in de jaren negentig. Club Akhnaton organiseerde een salsa-avond met als omschrijving "Recordando a Joe Cuba". Ik las het op de avond zelf en vroeg mijn vader (ik woonde toen nog thuis) wie Joe Cuba is. Zijn enige reactie was: "Trek je jas aan, we're gonna check this out". Na die avond waren Joe Cuba en zijn zangers Jimmy Sabater en Cheo Feliciano geen vreemden meer voor me.
In die periode had de populariteit van Joe Cuba ook een kleine opleving omdat het aanstekelijke "El Pito (I'll never go back to Georgia" in de soundtrack van een Spike Lee film terugkwam. Het schijnt dat Jimmy Sabater heeft gezegd dat niemand uit de band ooit in Georgia was geweest voordat ze dat nummer hebben gemaakt.
Slechts één keer heb ik Jimmy kort live zien optreden. Larry Harlow speelde in de RAI en Jimmy beklom het podium om een liedje mee te zingen. Mijn toenmalige wederhelft vroeg wat er zo bijzonder was aan die man. Ik antwoordde dat er een levende legende op het podium stond, een stukje salsa geschiedenis.
Zo is Jimmy Sabater altijd wel ergens in de achtergrond op de soundtrack van mijn leven te horen geweest. Toen ik in 2008 mijn liefje leerde kennen, was een van mijn eerste vragen aan haar: wat zit er op je playlist op dit moment? Zij noemde bands uit een zeer divers aantal genres, waaronder Azuquita y su Orquesta Melao. Dat trok direct mijn aandacht: een salsa groep die ik niet kende.
Toen ik haar iPod aanzette om een willekeurig nummer van Azquita te luisteren, herkende ik direct de stem van Jimmy Sabater. Dat was voor mij toen aanleiding om de Joe Cuba platen weer eens van stal te halen, en ook Jimmy Sabater's latere solo-werk. Zo gebeurt er om de paar jaar wel wat waardoor ik denk: it's Joe Cuba time!
Nils Fischer en Timbazo hebben in 2009 al het beste bedankje voor The Joe Cuba Sextette uitgebracht in de vorm van het album ¡Gracias, Joe Cuba!. Ik heb daar maar één ding aan toe te voegen in 2012: ¡Gracias, Jimmy!
Na het horen van La Sucursal S.A.'s debuut album ("Lo Nuestro") kon ik haast niet wachten tot de opvolger verscheen. Toch was ik helemaal niet klaar voor "Sin Fronteras" toen deze uitkwam. "Lo Nuestro" was zo lekker melancholisch, zoals perfect samengevat in de videoclip van "la sangre y la lluvia". Ik had gehoopt op meer, maar La Sucursal S.A. ging een hele andere kant op: ze zijn nu funkier en daardoor wat toegankelijker geworden. Ik hoor funk breaks waarin je kan vergeten dat er 5 seconden geleden nog spijkerharde salsa op het menu stond, ik hoor een intro waarna ik Barry White (of anders toch minstens Tito Nieves) verwacht. La Sucursal S.A. komt zelfs met een verdienstelijke salsafied Stevie Wonder cover. Al deze vernieuwing was even wennen voor me. Daardoor wist ik aanvankelijk niet zo goed wat ik er nou van vond. Ik had kunnen weten dat het een goed teken is: ik heb meer onversmaadbare klassiekers in mijn verzameling die ik op het eerste gehoor niet op de juiste waarde wist te schatten. Ik ben nu nog meer fan dan ik al was. Ik heb alweer wat te willen voor hun volgende plaat: hun salsa dura uitvoering van Michael Jackson's Thriller, maar ik sta open om weer prettig verrast te worden.
Zo ongeveer iedere zes maanden ontdek ik er één: een album dat me vanaf de eerste tonen direct "Jaaaaaaaaaaaa!" laat roepen. Deze kwam precies op tijd, want het zijn barre tijden geweest voor timba liefhebbers. Opvallend aan Rumbankete vind ik dat hun stijl overduidelijk alleen als timba is te labelen, maar ze desondanks helemaal niet op enige andere band lijken. Dat hebben meer timba bands die van ver buiten Cuba komen, zoals Calle Real en La Tremenda. In hun thuisbasis Los Angeles heeft Rumbankete de eretitel "La Máquina del Sabor" verworven. Dat snap ik helemaal: hun stijl gromt en ronkt als een dikke Amerikaanse V8. Ik zou dat best wel eens live willen zien. Op de website van Rumbankete staat een optie om te eisen dat ze in je stad komen spelen. Dat kon ik dus niet laten. Ik hoop dat meer mensen in Nederland er zo over denken. Om het je makkelijk te maken, staat hieronder alvast de link:
Als je eenmaal de naam hebt van aparte fietsen te houden, dan sturen mensen je vanzelf links naar allerhande begeerlijk spul op fietsgebied, zoals het superlichte Delta 7 Arantix mountain bike frame dat je hiernaast ziet.
