De muziek van Joe Cuba hoorde ik voor het eerst in de jaren negentig. Club Akhnaton organiseerde een salsa-avond met als omschrijving "Recordando a Joe Cuba". Ik las het op de avond zelf en vroeg mijn vader (ik woonde toen nog thuis) wie Joe Cuba is. Zijn enige reactie was: "Trek je jas aan, we're gonna check this out". Na die avond waren Joe Cuba en zijn zangers Jimmy Sabater en Cheo Feliciano geen vreemden meer voor me.
In die periode had de populariteit van Joe Cuba ook een kleine opleving omdat het aanstekelijke "El Pito (I'll never go back to Georgia" in de soundtrack van een Spike Lee film terugkwam. Het schijnt dat Jimmy Sabater heeft gezegd dat niemand uit de band ooit in Georgia was geweest voordat ze dat nummer hebben gemaakt.
Slechts één keer heb ik Jimmy kort live zien optreden. Larry Harlow speelde in de RAI en Jimmy beklom het podium om een liedje mee te zingen. Mijn toenmalige wederhelft vroeg wat er zo bijzonder was aan die man. Ik antwoordde dat er een levende legende op het podium stond, een stukje salsa geschiedenis.
Zo is Jimmy Sabater altijd wel ergens in de achtergrond op de soundtrack van mijn leven te horen geweest. Toen ik in 2008 mijn liefje leerde kennen, was een van mijn eerste vragen aan haar: wat zit er op je playlist op dit moment? Zij noemde bands uit een zeer divers aantal genres, waaronder Azuquita y su Orquesta Melao. Dat trok direct mijn aandacht: een salsa groep die ik niet kende.
Toen ik haar iPod aanzette om een willekeurig nummer van Azquita te luisteren, herkende ik direct de stem van Jimmy Sabater. Dat was voor mij toen aanleiding om de Joe Cuba platen weer eens van stal te halen, en ook Jimmy Sabater's latere solo-werk. Zo gebeurt er om de paar jaar wel wat waardoor ik denk: it's Joe Cuba time!
Nils Fischer en Timbazo hebben in 2009 al het beste bedankje voor The Joe Cuba Sextette uitgebracht in de vorm van het album ¡Gracias, Joe Cuba!. Ik heb daar maar één ding aan toe te voegen in 2012: ¡Gracias, Jimmy!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten