Groot feest in Nergenshuizen

Mijn eerste indrukken van het Afro-Latino festival waren uitbundig. De zon brandde op 26 juni 2010 in België alsof ik in de tropen was. Vele attracties vochten om mijn aandacht. Twee daarvan waren het sterkst: het geluid van het optreden van Efrem J dat me tegemoet kwam vanuit een tent die de naam Pampero stage droeg, en de vele opties voor het avondmaal tussen de ingang en de luidste bron van muziek op dat moment. Ik rende langs het kraampje van Most Wanted (die ik hier niet had verwacht) en stak even mijn hoofd om de hoek in de donkere, stampvolle tent. Daarop besloot ik dat ik de benauwdheid en hitte daarbinnen niet aankon zonder eten in mijn maag, ondanks de aanlokkelijke klanken van het podium.

Mijn liefje en ik liepen langs de eettentjes en de aanblik en geuren deden me denken aan vroegere schoolreisjes naar pretparken. Waar op Couleur Cafe en Festival Mundial een wijde selectie uit de wereldkeuken zijn opwachting maakte als keus voor het avondeten, leek het aanbod hier gedomineerd door vette happen. Er was wel wat variatie, maar lang niet zoals bij de concurrende festivals.

Om iets te eten te krijgen moest ik mij eerst wenden tot de geldwisselaars die vele muziektempels ontsieren vandaag de dag. Begrijp me goed: ik snap de logica van bonnensystemen want die ontdoen de uitbaters van de eettentjes op festivals van ellende met wisselgeld, maar ik betaal toch liever met geld. Bij het Afro-Latino festival deden ze hun best het bonnengebeuren zo onaangenaam mogelijk te maken. Ik zag een kassa met daarbij het opschrift dat aangaf dat daar bonnen te krijgen zijn en een waarschuwing dat ik het niet in mijn hoofd moest halen om overtollige bonnen later te ruilen. Ik koop voor een flink bedrag aan bonnen en zie dat er drankbon opstaat. Mijn vriendin vraagt nog of die wel overal te gebruiken zijn en de dame achter de kassa bevestigt dat. Vervolgens blijkt dat er toch twee soorten bonnen zijn: eten en drank. Ik heb net al mijn cash in drankbonnen omgezet. De kassa met bonnen voor eten heeft geen PIN apparaat. Bij de kassa met drankbonnen staat een PIN apparaat, maar die kon niet met Nederlandse passen overweg terwijl we hemelsbreed nog geen 15 kilometer van de grens waren verwijderd.

Ik moest het terrein af om geld uit de muur te trekken. Mijn vriendin en ik vonden dat we dan net zo goed bij een lokale snackbar kon eten. Onderwijl begon ik steeds sterker te merken dat mijn hooikoortsmedicatie het had opgegeven door de constante prikkeling van Limburgse grassen. Ik twijfelde of het wel verstandig was om me in het landelijke te begeven op deze dag die wellicht het hoogste aantal pollen in de lucht had van het hele jaar, maar het kwaad was al geschied, dus weggaan had geen zin meer.

Toen we terugkwamen op het festivalterrein werd net een luchtballon opgelaten op het parkeerterrein. Efrem J was ondertussen al klaar met zingen en speelde Blue King Brown op het hoofdpodium. Daar was ik een week eerder op Festival Mundial ook al schouderophalend aan voorbij getrokken. In afwachting van het optreden van Havana D'Primera verkenden we het terrein. We kwamen een Surinaamse schaafijs verkoper tegen en die hoefde geen festivalbonnen maar gewoon dezelfde doekoe die ik op het Anton de Komplein back home zou moeten betalen. Goed, er zijn dus drie manieren om voor versnaperingen te betalen op het Afro-Latino festival.

Het viel me op dat het publiek op Afro-Latino anders uitzag als op andere festivals. Er hingen veel meer pubers dan elders rond, maar dat had vast te maken dat de toegang gratis is onder de 16. Ook zag ik opvallend veel volk dat ik zou typeren als oude bikers en boeren. Het ligt misschien aan mij, maar dat is niet mijn eerste associatie met het begrip afro-latino. De sfeer was evenwel zeer gemoedelijk en het was duidelijk dat iedereen flink genoot van het uitgebreide muziekaanbod op deze mooie dag.

Ik was op stap met een zwangere vrouw en dus was het duidelijk dat er regelmatige sanitaire stops op het festivalterrein moesten worden gemaakt. Ook hier wachtte een verrassing: daarvoor moet je een apart bandje aanschaffen om naar de WC te kunnen. Maar wie moet er nou niet een keertje plassen op zo'n lange dag? Ik vond dat de WC beter per keer betaald kon worden of gewoon bij de prijs ingegrepen zou moeten zijn (dan maar de hele dagkaart een euro of 2 duurder, want dan zijn de kaartjes van Afro-Latino nog steeds gunstig geprijsd).

Even later stond ik in een soort schuur van te genieten van een funkband met rapper terwijl 200 meter verderop Havana D'Primera aan het spelen was. Hoe kon dit nou? Een complex aan factoren heeft hier aan meegewerkt. Ten eerste, ik heb Havana D'Primera vorig jaar onder perfecte omstandigheden in Frankrijk gezien en gehoord, en die ervaring heeft de lat hoog gelegd voor het Afro-Latino Festival. Zoals gewoonlijk begon Havana D'Primera met "Resumen de los 90", maar het klonk grof en vervormd. Ten tweede, ik weet niet waar het aan lag maar tijdens de soundcheck kon ik al ergernis van het gezicht van Alexander Abreu lezen, en dat werd tijdens het spelen niet beter. Hij gebaarde constant naar de geluidsman al wijzend naar zijn microfoon en de monitorspeakers op het podium voor hem. Terwijl ik Alexander in 2009 in Fort Napoleon woord voor woord kon verstaan, kwam hij hier niet goed over de band heen.

Naar mijn mening faalden de geluidstechnici van het Pampero stage volledig tijdens het optreden van Havana D'Primera. Ik vond het onverdraaglijk: alsof je een duur stuk vlees besteld in een toprestaurant en het wordt aangebrand onder je neus geschoven. Zonder tent had het misschien beter gewerkt, maar da's een moeilijke keuze om te maken in ons deel van de wereld, want voor hetzelfde geld had het pijpenstelen geregend die dag.

Zo vluchtte ik naar een rustiger hoekje van het terrein en kwam bij het optreden van Blitz the Ambassador terecht, en werd voor de zoveelste maal verliefd op hiphop. Tussen mijn vroegste herinneringen aan muziek zitten de platen van Ray Barretto en Ismael Rivera uit mijn vader's collectie, maar die begreep ik pas veel later. De funkplaten uit mijn vader's collectie kon ik wel wat mee, maar mijn eerste liefde op muzikaal gebied is hiphop. Hiphop en ik hebben heel wat tijd doorgebracht samen en toch is het een moeilijke liefde: ze is gemakzuchtig en valt heel vaak in herhaling. En dan, als ik denk dat ze me echt niets meer te vertellen heeft dan is ze daar ineens weer, schitterend als de eerste keer.

Toen ik net bij het optreden van Blitz the Ambassador binnenwandelde, ervaarde ik het nogal schouderophalend: een rapper zoals ik er zovelen had gezien. Ineens legden de blazers aan en maakten duidelijk wie hier de baas is: ik was getuige van het optreden van een funkband die een rapper in dienst hebben om het geluid te completeren, en niet andersom.

Ik verbaasde me over het a-typische arbeidsethos van Blitz. Zo zie je jarenlang geen rapper die werkt voor zijn geld, zo zie je er twee in een week (het weekend daarvoor toonde Residente van Calle 13 ook al buitengewone inzet om het publiek te winnen). Ook al stond hij voor een halflege tent, Blitz stond zichtbaar te genieten, duidelijk bewust van het feit dat het eigenlijk wel bijzonder is om zo ver van huis een publiek te vinden voor zijn muziek. In dat opzicht deed hij me denken aan een optreden van Mayer Hawthorne. Verder heeft Blitz met Mayer Hawthorne gemeen dat in beide gevallen de band stiekem hiphop speelt.

Blitz rapte verder een stukje in het Ghanees, de blazers speelden deuntjes waarmee ze knipoogten naar afrobeat waren maar in de basis was het toch echt hiphop. De invloed van The Roots was duidelijk te horen, want het was voor mij klaar als een klontje dat Blitz in een aantal nummers heel hard probeerde te klinken als Black Thought maar dat is geen schande: als ik een rapper was, dan zou ik ook als de frontman van The Roots willen klinken. Ik hoorde ook een hintje Kanye West, maar in het algemeen heeft Blitz toch wel echt een heel eigen stijl.

Ondanks een overduidelijk New Yorks accent bleek Blitz echt geen standaard rapper omdat hij steeds naar de score van het WK-voetbal die avond bleef vragen (zijn vaderland Ghana speelde). Tegen het einde van het concert deed Blitz iets wat rappers bijna nooit doen: hij coverde een nummer. Om precies te zijn: "Tell Me Something" van Speech. Ik vond dat zeer goed in zijn repertoire passen.

Na het overtuigende optreden van Blitz the Ambassador and the Mighty Embassy wandelde ik binnen op het optreden van Inner Circle op het hoofdpodium. Ik heb ze lang geleden eens zien optreden tijdens een surftoernooi in Aruba en voor mijn gevoel was er niks veranderd: leuk, vermakelijk, maar ook niet meer dan dat.

Er lagen nog een aantal veelbelovende optredens in het verschiet, zoals dat van La Excelencia en dat van Notch, maar de hooikoorts was het aan het winnen van me dus gooide ik de handdoek vroeg in de ring die avond. Ik vluchtte naar de verkoeling van de climate control in mijn auto, die in combinatie met het pollenfilter mijn niesbuien een beetje temperden.

Je zou nu kunnen denken dat ik het een rampdag vond vanwege mijn heftige hooikoorts, een onduidelijk en onvriendelijk bonnensysteem, een optreden waarbij het geluid niet klopte, en de andere op- en aanmerkingen die ik had. Niets is echter minder waar: er waren een aantal dingen die anders gingen dan het volgens mij zou moeten, maar in de basis was ik getuige van een pracht festival in een gemoedelijke sfeer met een uitstekend en gevarieerd programma. De per ongeluk teveel aangeschafte drankbonnen heeft mijn vriendin geruild voor een kettinkje bij een Franstalige handelaar in snuisterijen (wel tegen woekerwisselkoers, maar goed, da's beter dan niks). Volgend jaar neem ik zwaardere anti-histaminen en probeer ik het gewoon weer, and then I will do as the Romans, ofzoiets.