Calle 13, of hoe hard werken kan lonen

Op Festival Mundial 2010 heb ik iets gezien dat ik lange tijd niet heb mogen aanschouwen: een rapper die zijn best doet. Beroemde rappers zijn vaak net als topvoetballers: luie, verwende jongetjes die erg vol zijn van zichzelf. Als ze eenmaal roem hebben verzameld dan verdwijnt de honger. Het resultaat hiervan is dat rapconcerten meestal tegenvallen. Ik kan het weten, want ik ben naar ontelbare rap-optredens geweest sinds ik in 1986 naar Run-DMC ging (die overigens wel hun best deden).

Daarentegen zijn een dozijn Grammy awards de rapper Residente van Calle 13 niet naar het hoofd gestegen. Hij leek maar niet van het idee af te helpen te zijn dat niemand in het publiek hem begreep, maar om me heen zag ik verscheidene monden met Residente meerappen. Zelfs toen twee meisjes het podium beklommen en hem bewezen dat zij zijn teksten woord voor woord kende, was het nog steeds duidelijk dat hij maar niet kon bevatten dat er nog veel meer mensen in het publiek stonden die deze zondag speciaal voor de raps van Residente en de composities van zijn broer Visitante naar dit festival waren gekomen. Zo'n vijftien meter van het podium zag ik om me heen hier en daar een Puerto-Ricaans vlaggetje maar vooral mensen die duidelijk fan van Calle 13 waren.

Ondanks de nadrukkelijke aanwezigheid van fans kreeg Residente misschien het gevoel niet begrepen te worden omdat het publiek tijdens de eerste paar nummers op haast typisch Nederlandse wijze afwachtend de show stond te bekijken, maar dat kwam wellicht doordat het somberder en kouder was dan het zou horen te zijn in juni. Daarnaast werd er om me heen stevig geblowt, vooral door de dames en heren die de teksten van Calle 13 het beste leken te kennen. Voor mij hielp het ook niet dat Calle 13 de show begon met "No hay nadie como tu" van hun laatste album. Ik heb het laatste album eigenlijk (te) weinig geluisterd, dus hoorde ik de overigens sterke live vertolking alsof het de eerste keer was, en ik was dus drukker bezig met luisteren dan met dansen en springen.

Waar andere rappers boos zouden worden op het publiek (en ja, dat heb ik meerdere keren in het verleden meegemaakt), deed Calle 13 hun best om de boel in beweging te krijgen, en dat lukte. Tijdens "Cumbia de los aburridos" vroeg Residente het publiek of het tempo soms wat omhoog moet, wat de band aanzette om de muziek flink de sporen te geven. Residente en zijn zus PG-13 stuiterden vervolgens wild over het podium, onder het mom van goed voorbeeld doet goed volgen. Met "Se vale to-to" wist Residente zijn enthousiasme dan eindelijk echt op het publiek over te brengen. En die connectie bleef overeind tot het einde van de show, die eindigde met het nummer wat ik altijd als eerste in mijn hoofd hoor als ik aan Calle 13 denk: Atrévete-te-te..

Als toetje heb ik daarna nog een dik half uur van het optreden van Timbazo meegepikt. Op de plaat vond ik ze technisch goed maar miste ik de betovering. Live klinkt de salsa van Timbazo talloze malen dikker en daarmee was ik direct verkocht. Ik hoorde onder andere twee Joe Cuba nummers voorbijkomen (daar heeft Timbazo immers een hele CD aan gewijd) maar in de versie van Timbazo klonken ze voor mij meer alsof het werk van Fania All-Stars was. Het geheel kwam als een fijne roes over me heen.

Ik was helaas niet in de gelegenheid om te blijven voor het optreden van Sean Paul, de headliner van de zondag op Festival Mundial. Desondanks had ik genoeg gezien en ging ik voldaan naar huis. Ik was er vorig jaar ook bij en de kans is dik dat ik volgend jaar weer naar Tilburg afreis voor Festival Mundial.