Dit concert mag gerust a-typisch worden genoemd. Er werd niet gefouilleerd aan de deur van het Tropentheater op 16 oktober. Ik hoefde geen "lid" te worden om naar binnen te mogen. Het toilet was gratis en brandschoon. Iedereen in de voor misschien zestig procent gevulde zaal zat op een genummerde stoel (tenminste, tot de band ging spelen). Er was een pauze midden in het optreden waarin ik een gratis drankje kreeg. Ik mocht voor slechts 23 euro (19 in de voorverkoop, maar die had ik aan me voorbij laten gaan) naar binnen: da's nog geen anderhalve euro de man voor het zestien leden tellende Orquesta Revé!
In mijn muziekverzameling staat Orquesta Revé apart van Elito Revé y su Charangón, terwijl het titelnummer van "Fresquecito" me al waarschuwde dat er eigenlijk al 54 jaar maar sprake is van 1 Orquesta Revé, waarvan Elito's band de laatste editie is. Het werd me evenwel pas echt duidelijk tijdens het openingsnummer van het concert. Ik hoorde "Ruñidera" zoals ik 16 jaar geleden voor het eerst hoorde op "La Explosion del Momento". Geen twijfel mogelijk: dit is het enige echte Orquesta Revé!
Vervolgens werd "Fresquecito" ingezet. Twee minuten later zat er bijna niemand meer op een stoel. Dat kwam niet alleen doordat je niks ziet achteraan als de mensen vooraan opstaan: het was vooral de weergaloze kracht van de Changui. Die kende ik tot nu toe alleen van de platen van Revé: die hebben allemaal zo'n moment dat het lijkt alsof de band ineens de sporen krijgt en je niets anders kan doen dan het beest dat dan loskomt te berijden totdat het briesend tot stilstand komt. Nu heb ik het in het echt gezien. Ik zat op het balkon en voelde me als royalty in mijn comfortabele zetel, op veilige afstand van de muzikale orkaan op het podium. Een orkaan die overigens ook zo ging liggen toen het tijd was om te pauzeren, om na de pauze in een paar seconden weer tot volle kracht aan te zwellen.
In de pauze kwam mijn liefje aanzetten met een exemplaar van "De que estamos hablando", de laatste CD van de Elito Revé y su Charangón met een gefotokopieerd hoesje. Ze had het gekocht had van een twee dames die zeiden deze voor de band aan de man te brengen. Ik vertrouwde het niet en het bleek ook een thuiskopie te zijn, met de nummers in een andere volgorde dan het origineel. Alleen het onbekende merk van de schijf, "TRD Caribe", doet vermoeden dat hier in ieder geval wel Cubanen aan het bijklussen waren (maar of dat het orkest nou zelf was?). TRD staat in Cuba voor "Tiendas de Recaudación de Divisas: winkels waar met US dollars kan worden betaald.
We hebben de dames niet meer terug gezien. Na het concert zag ik wel een duidelijk verveelde vent in een guayabero achter een tafeltje met de officiele versie "De que estamos hablando". Ik had geen zin om hem te vertellen dat er iemand onder zijn duiven aan het schieten was. Om eerlijk te zijn: who cares? Het zou toch naar de Cubaanse staat gaan, niet naar het orkest.
Goed, ik dwaal af. Er is nog een geheel onbesproken tweede helft van het concert. Daarin zag en hoorde ik meer van hetzelfde. Helemaal goed, want dat was precies waarvoor ik was gekomen. Ik zag live wat Peter Watrous van descarga.com schreef over Fresquecito: "[...]non-stop intense, slightly maniacal, with endless rhythm arrangements, coro after coro, breakdowns, everything stacked on everything, just a riot of bandleading and crowd riling."
Tijdens de toegift zette Elio Revé zijn groene hoedje op om het publiek nog even een Santeria zegening voor geld, gezondheid en geluk mee te geven. Wat kan een mens nog meer willen? Ik kon maar één ding bedenken na afloop: weten wat Ruñidera nou eigenlijk betekent. Volgens de eerste hit op google met "Ruñidera" als zoekopdracht is dat pochen dat je de beste bent. Voorlopig vind ik het geen opschepperij. Stuur nog maar een paar Cubaanse bands van dit kaliber, dan zal ik ze met liefde vergelijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten