I saw Willie - El Gran Varón

Willie Colon liet me er lang op wachten, en dan bedoel ik niet dat hij sinds 1985 niet meer in Nederland heeft opgetreden. Zijn concert in de nacht van 8 op 9 oktober 2010 begon om twee uur, maar dat was het wachten waard. God, wat heeft Willie in veel salsa klassiekers een hand gehad. Vlak voor het optreden werd het publiek hieraan herinnerd in een filmpje op de schermen naast het podium. Het was volledig overbodig: de in grote getalen aanwezige latino's kenden hun klassiekers, ongeacht hun leeftijd. Een paar begintonen van het zoveelste stukje Goud van Oud uit de trompet van Willie waren voldoende voor keer op keer golf van gejuich. Overal om me heen zag ik lippen met ieder nummer meebewegen.

Willie begon aarzelend met "Che che cole" en een paar andere oude nummers die hij samen met Hector Lavoe en Ruben Blades had gemaakt. De geluidstechnici hadden de boel nog niet op orde, en ik dacht aan hoeveel liever ik hem in de Melkweg zou hebben spelen. Dat kwam bovenop de ergernissen van het moeten kopen van drankjes met een muntjes systeem (oftewel geldwisselaars die de Salsa tempel ontheiligen) en een kluisje voor mijn jas waar ik 10 euro voor moest uitgeven (terwijl ik bij het zwembad daar 50 cent voor betaal). Nou goed, parkeren was wel gratis. You win some, you lose some.

Langzaam maar zeker werd het geluid beter. De oude locomotief kwam op stoom en mijn ergernis verdween. Voor ik het wist, stond de band al bijna een uur te spelen. In die salsa-roes hoorde ik onder andere een geweldige uitvoering van "Calle Luna, Calle Sol" voorbij komen. Time flies when you're having fun! De uitvoering van "Oh que sera" was een hoogtepunt voor mij. De band bouwde onder leiding van Willie het nummer om tot een descarga waar de funk in dikke druppels vanaf droop. Later in de set kwam "El gran varón" voorbij. Dat leek de publieksfavoriet te zijn, getuige de reactie die dat nummer losmaakte.

Willie zong alle nummers zelf. Ik vind zijn stemgeluid mooi en uniek, en toch dacht ik onwillekeurig terug aan hoe Lavoe en Blades die nummers ten gehore brachten. Elk voordeel heeft zijn nadeel: Willie Colon heeft in het begin van zijn carriere sensationele zangers in zijn band gehad, waarnaast zijn talent als zanger verbleekt. Op de trompet en trombone was Willie uiteraard wel heer en meester, want hij heeft met zijn geheel eigen stijl een onuitwisbaar stempel gedrukt op het hele salsa-genre.

Op een gegeven moment begon Willie een paar woorden in het Engels te zingen, maar daar was het publiek het niet mee eens. Hij protesteerde nog dat het de normaalste zaak van de wereld is voor een jongen uit de Bronx zoals hij, maar het publiek wilde er niets van horen. Ik vond het jammer, want als we de film "El Cantante" mogen geloven, dan sprak Willie niet eens Spaans toen hij Hector Lavoe voor het eerst ontmoette.

Opvallend door het hele concert heen waren de pauzes tussen de liedjes, waarin de band volledig stil viel en Willie zich rustig voorbereidde op de volgende publieksfavoriet. Ook opvallend was dat Willie Colon de naam van de bandleden van een papiertje moest lezen. Ik denk niet dat het vergeetachtigheid vanwege ouderdom is. Ze klonken alsof ze al geruime tijd met hem speelde, maar blijkbaar was dit een gelegenheidsorkest.

In de toegift trakteerde Willie Colon op een reeks nummers van Hector Lavoe. Willie mist Hector duidelijk nog steeds. Every salsa fan does. Hierna gaan we Willie ook missen. Hij deed Amsterdam aan als deel van zijn afscheidstoer, maar het is goed zo. Ik hoop dat Willie nog lang van zijn pensioen mag genieten.