Vele van mijn muzikale helden zijn dood. Ray Barretto is in 2006 overleden, en anderhalve maand geleden is Manny Oquendo ook opgeroepen voor een permanente plek in het grote orkest in de hemel. Da's niet vreemd: ik heb een voorkeur voor salsa dura, en dat is typisch iets van de jaren zeventig van de vorige eeuw.
Wat heeft dit met La Excelencia te maken? Alles. In de Max-zaal van de Melkweg zag ik gisteren de geest van Ray Barretto en Manny Oquendo bezit nemen van José Vázquez-Cofresi en Julián Silva. José zag ik dingen doen die ik alleen in oude films van optredens van Ray Barretto heb gezien (en in wat afgezwaktere vorm die ene keer dat ik Ray zelf live heb zien optreden). José stond er met een grijns van oor tot oor die ik zo typisch van timbalero's vind: ik zag diezelfde blik van verrukking op de gezichten van Tito Puente, en Nicky Marrero, en Orestes Vilato in oude opnames. Voor mij waren José en Julián de helden van de avond, en da's niet niks als er nog 10 andere kanjers op het podium staan.
Nu moet ik bekennen dat ik een La Excelencia fanboy ben vanaf het moment dat ik de eerste 20 seconden van "Salsa con conciencia" hoorde. Ik snapte er dan ook niks van toen ik de Melkweg binnenstapte en zag dat het balkon was afgesloten. Ze stonden uiteindelijk te spelen voor een zaal die misschien voor een kwart gevuld was. Aanvankelijk was ik zwaar teleurgesteld in de Nederlandse salsa fans, maar ik heb besloten het me persoonlijk aan te trekken: blijkbaar heb ik niet genoeg van de daken geschreeuwd hoe geweldig ze wel niet zijn. Ik zou daar zelf ook filmisch bewijs van gemaakt hebben met mijn telefoon als ik niet zo enorm overdonderd was door de dikke muur van geluid die La Excelencia op het publiek losliet. Zo heb ik het maar een paar keer eerder meegemaakt: in 1994 bij NG La Banda en in 2006 zelfs twee keer, eerst bij Manolito y su Trabuco (die dat truukje recentelijk niet konden herhalen) en later dat jaar bij Spanish Harlem Orchestra.
Ergens kwam het me ook wel goed uit. Ten eerste kan ik nu lekker pochen dat jullie allemaal een geweldig concert hebben gemist. Daarnaast had ik de kans om een van de conga sticks van Julian Silva te bemachtigen toen hij ze het publiek in wierp. De kans daarop was een hoop kleiner geweest bij een drukker concert.
Vanaf het begin van het concert was het me duidelijk dat ze helemaal losgingen. Het openingsnummer was "Salsa dura" van hun meest recente CD, "Mi Tumbao social". Met de uitvoering daarvan was de toon meteen gezet: harde salsa dult geen compromissen. Er werd hard gewerkt op het podium, en dat riep bij mij weer herinneringen op aan het sympathieke optreden van La 33 op hetzelfde podium vorig jaar, die met dezelfde gretigheid tekeer gingen. Ik hoop dat dit in beide gevallen komt door de relatief lage gemiddelde leeftijd van de bandleden: een garantie dat ik in de toekomst ergens anders terecht kan wanneer de Fania-generatie dan echt is uitgestorven.
Vanaf mijn positie helemaal vooraan kon ik ook goed zien hoe pianist Willie Rodriguez met handgebaren het orkest leidde, hetgeen me deed denken aan hoe ik dat Eddie Palmieri ook had zien doen een aantal jaar geleden. Al redelijk vlot in de set kwam een van mijn favoriete nummers aan bod: "La Salsa y el Guaganco". De uitvoering van "Aña pa mi tambor" kwam ook buitengewoon goed uit de verf. Al met al was ik niet de enige die diep onder de indruk was, getuige het feit dat ze voor een tweede toegift werden teruggeroepen. De aanmoedigingen die achter me hoorde deden met vergeten dat de zaal meer dan half leeg was.
Het enige dat ik minder vond was dat de zangers Edwin Perez en Gilberto Velazquez het publiek tussen de nummers enkel in het Spaans toespraken. Midden in een betoog vroeg Edwin nog wel heel even of hij niet beter in het Engels kon doorgaan. Daar kwam natuurlijk geen echte reactie op: hij had allang de aandacht verloren van de mensen die zijn verhaal helemaal niet konden volgen. Zelf heb ik daardoor zo ongeveer de helft van hun woorden gemist, want verder kwam ik niet met mijn vakantie-Spaans. Maar goed, ik heb er niet of nauwelijks minder door genoten.
Ik bezocht het concert van La Excelencia samen met een familielid die vanwege vermoeidheid van vele dagen overwerk op het laatste moment verstek wilde laten gaan. Zij heeft de hele avond gedanst met een glimlach die niet meer van haar gezicht te slaan was. Toen zij zei: "ik weet ook niet waar ik die energie ineens vandaan heb", wees ik haar op het podium. Salsa is voor ons als vitamine: iedere dag nodig. La Excelencia brengt het in supergeconcentreerde vorm. Onmisbaar in mijn muzikale dieet.
Dit artikel is ook te lezen op de website van Latin Magazine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten