In 2005 heb ik Manolito y su Trabuco voor het eerst live gezien (in Tivoli, Utrecht) en zo strak als ze daar speelden heb ik noch daarvoor, noch sinds geen enkele andere band gezien. Omdat er grenzen zijn aan mijn budget voor concertkaartjes (en mijn honger voor optredens groot) heb ik ze de afgelopen jaren aan me voorbij laten gaan. Maar zo'n grote verleiding kan niet eindeloos weerstaan worden, dus toen ik hoorde dat Manolito met zijn fijne mix op 25 maart in de Melkweg zou staan waren de kaartjes zo besteld, ondanks de napijn in mijn portemonnee van de dure decembermaand. In de weken voor het concert dreef ik de verwachtingen van het gezelschap waarmee ik naar het concert ging hoog op.
Het duurde behoorlijk lang voordat het optreden begon. Eerst werd het publiek opgewarmd door een paar dat een dans met santeria elementen liet zien. Dat deden ze verdienstelijk, maar op een gegeven moment duurde me het te lang want ik was gewoon te gretig om de band te zien.
Uiteindelijk was het dan zo ver: de muzikanten bemanden hun posten en begonnen een soort van jazzfunk intro (a lo cubano, uiteraard) te spelen, en dat is eigenlijk wat ik van een timba band verwacht. Maar toen de zangers opkwamen, wachtte mij een shock: waar is Sixto "El Indio" Llorente? Op de plaats van deze veteraan van de son stond een knul met Yu-Gi-Oh haar. Later las ik dat dit El Noro is, die eind 2007 door Manolito bij Maikel Blanco is weggekaapt om de grote schoenen van de toen afzwaaiende El Indio te vullen. Een paar nummers later nam El Noro mijn ergste zorgen weg, maar toch miste ik mijn held.
Misschien mede om die reden had ik de eerste helft van het concert het gevoel alsof ze speelde met de handrem erop. Het kwam wellicht ook omdat er niet één violist op het podium stond (hoewel Oor er wel een had gesignaleerd -- ik echt niet). Wat mij betreft zijn de violisten wel erg belangrijk om het geluid van Manolito y su Trabuco zijn volheid te geven. Wat ook meespeelde was dat ze meer recentere nummers speelden in het begin. Vergeleken met hun oudere werk vind ik de laatste CD van Manolito, "Control", gewoon wat tammer.
Wie me vrij snel bijzonder positief opviel was de drummer, Roicel Riveron, die ronduit bovenmenselijke prestaties leverde van begin tot eind. Zanger Ricardo Amaray stond lekker arrogant de meeste aandacht op te eisen met zijn zonnebril op de hele tijd, maar dat vind ik stiekem ook wel weer cool eigenlijk (want hij is ook wel erg goed). Ook opvallend was dat zanger Mayami pas heel laat in de set een nummer mocht dragen en meer op de achtergrond bleef.
Tegen de tijd dat ze Manolito y su Trabuco hun reggaeton knaller "Control" loslieten was ik toch weer verkocht, ondanks het feit dat ik ze de vorige keer beter vond. Toen ik naar huis ging zag ik dat ze toch een kleine 2 uur gespeeld hadden. Intens tevreden viel ik in slaap die avond.
Youtube links naar Manolito in de Melkweg, 25 maart 2009
- Youtube video's van het concert van indochico
- Youtube video's van het concert van ronmacNL
- Youtube video's van het concert van salsitahouk52
Dit artikel is ook te lezen op de website van Latin Magazine
Geen opmerkingen:
Een reactie posten