Na een lange, vermoeiende dag beklommen mijn lief en ik wederom de heuvel waarop Fort Napoleon is gevestigd. Terwijl we voor de ingang van het fort stonden bij te komen, arriveerden een aantal opzichtige latina's. Ik sprak het vermoeden uit dat dit wel eens de band van vanavond zou kunnen zijn. Dat bleek even later te kloppen.
 |
| From Festival Cubain Bayamo 2009 |
Ik kende Okan nog niet. Volgens de festival folder zijn het zeven dames uit Cuba die zo ongeveer iedere stijl uit het caribisch gebied spelen. Dat vond ik al opvallend: ik heb nog nooit Cubanen een cumbia of ranchera horen spelen. Bij opkomst zag ik slechts zes dames. Het contrast met de avond ervoor kon niet groter zijn: de toetsenist aan de rechterkant van het podium toverden wat blazers uit blik tevoorschijn, en dat klonk ronduit mager vergeleken met de overmacht waarmee Havana d'Primera de avond ervoor het fort veroverde. Het podium zag er ook erg leeg uit met de zes dames op de plek waar 14 heren de dag ervoor stonden.
 |
| From Festival Cubain Bayamo 2009 |
De muziek die Okan ten gehore bracht had wel een lekkere swing. Zangeres Mildred bespeelde ook kunstig het publiek om er toch al snel een feestje van te maken. Ik vond het kleine meisje achter het drumstel ook wel opvallend: ze leek wel 16, maar ze speelde als een routinier. Ze speelde met hetzelfde gemak the funky drummer van the JB's als een reggaeton beat, om daarna weer een rustige son op te dissen. De bassiste had het blijkbaar zwaar, zo zagen we aan de manier waarop ze stond en bewoog. Misschien had ze wel hetzelfde onder de leden als hetgeen dat het zevende lid van de band had geveld.
 |
| From Festival Cubain Bayamo 2009 |
Om de paar nummers kwam er steeds een vent het podium op om het optreden van volledig overbodig commentaar te voorzien. Er is weinig blijven hangen van het frans dat ik op school heb gehad, maar het was voldoende om vast te stellen dat zijn gewauwel geen toegevoegde waarde had. Toen hij voor de derde keer op het podium verscheen kwam de aap uit de mouw: hij wilde CD's van Okan Cuba pushen. Ik besloot er maar eentje mee te nemen als souvenir voordat we weer terug naar ons verblijf gingen.
Ondanks de prima inzet van de groep faalde Okan Cuba erin me echt te pakken. We waren al moe voordat we naar het concert vertrokken deze dag. Aangezien de batterij maar matig werd herladen door Okan Cuba, besloten we voortijdig naar onze accommodatie terug te keren en de krachten te sparen voor de volgende dag, waarop we een wandeltocht langs de heuvelachtige rotskust van La Seyne-sur-Mer zouden maken, en 's avonds Orlando "Maraca" Valle ons opwachtte.
In de auto terug hoorde we op de CD van Okan wat er ontbrak: het zevende lid speelt dwarsfluit, en dat bleek nou precies het ontbrekende element te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten