L'amour au Maraca

Wellicht kwam het omdat het vrijdagavond was en de Fransozen zin in een feestje hadden dat er in de wijde omtrek rond Fort Napoleon geen parkeerplek te vinden was. Toch dacht ik meteen dat er meer achter zit: in een foldertje van een lokale dansschool werd o.a. de dansstijl Pilon gegeven. Voordat Maraca daar een nummer aan wijdde op de CD "Descarga Total" had ik daar nog nooit van gehoord. De titelnummer van die CD was trouwens mijn eerste kennismaking met Maraca's muziek, nu zo'n 6 jaar geleden. Ik vond het een dermate vette track dat ik de DJ in de kelder van het AMP toen toch echt even lastig moest vallen om uit te vinden wie ik net gehoord had. Het was het begin van mijn verzameling Maraca CD's. Blijkbaar had hij op de Fransozen dezelfde verpletterende indruk gemaakt.

From Festival Cubain Bayamo 2009

Het was druk in het Fort deze avond, maar er stond een lekkere verkoelende bries, hetgeen een contrast was met de twee vorige broeierige avonden. Ik voelde een bepaalde verwachting onder de menigte broeien die zijn eerste ontlading vond toen Maraca het podium betrad. Met een stralend gezicht sprak hij het publiek met een paar woorden frans. De liefde is dus wederzijds, concludeerde ik. De band had inmiddels Yoruba Song ingezet om mee te openen: latin jazz met een santeria thema dat halverwege explodeert in een descarga. Maraca liet meteen ook horen wat de dwarsfluit die ontbrak in het concert van de dag ervoor toevoegt aan Cubaanse muziek. Ik genoot, maar mijn voeten voelden nog niet wat mijn oren hoorden.

From Festival Cubain Bayamo 2009

De zangers kregen hun eerste kans om zich te profileren met Castigala. Dat was ook een echte crowd pleaser gebleken de vorige keer dat ik Maraca heb zien optreden, zo'n vijf jaar geleden. De ene zanger leek op een jonge versie van Howard Komproe en de andere was een stevige vent waarvan ik het ook best geloofd had als ze hadden gezegd dat hij van Samoa of een ander polynesisch eiland kwam. Hij bleek uiteindelijk het leeuwendeel van de zang voor zijn rekening te nemen.

Een tweede stuk latin-jazz volgde dat meer jazz dan latin was. In dit stuk sprong vooral de bijdrage van de man met de enorme saxofoon eruit. Het was nog steeds muziek voor mijn oren, maar niet voor mijn voeten.

Daarna leek het dat Maraca's band vond dat ze wel voldoende hun technische kunnen bewezen hadden, zodat ze zich konden concentreren op het behagen van de dansers. Ik sloot me aan bij het groepje dansers dat zich de afgelopen dagen steeds om kleine, goedlachse Cubaan met dreads heen vormde (als zijn gelaatstrekken niet al verraadden dat hij een Cubaan is, dan deed zijn stijl van dansen dat zeker). Met nog 5 dansers werd het een soort impromptu show annex instructie in Cubaanse dans moves die eindeloos leek door te gaan, mede dankzij de lange salsa-jams die vanaf het podium klonk. En zo voelde ik uiteindelijk de muziek van Maraca toch van top tot teen.

From Festival Cubain Bayamo 2009

Op een gegeven moment trokken de zangers wat dames (en een kleine, breed grijnzende Fransoos) op het podium. Een voor een mochten de dames hun beste moves laten zien. Er waren vier cubana's op het podium gehezen die achter elkaar steeds heftigere tembleques en batidoras lieten zien. De enige Franse dame op het podium was daar zo door overdonderd dat ze het podium ontvluchtte. De zangers en het publiek lieten haar echter niet zo makkelijk wegkomen en zo werd ze terug het podium op geduwd. Ook haar bijdrage kon op een stevige ovatie rekenen, maar uiteindelijk was het een meisje van een jaar of negen die de publieksfavoriet werd.

In de toegift kregen we een heerlijk lange versie van Mala Suerte voorgeschoteld. Voor het nummer begon vroeg de zanger wie wil Mala Suerte (pech, ongeluk)? Ik dacht nog: nou ik niet, maar uiteindelijk bleek het met de narigheid best mee te vallen. Ik zou het eerder een voorrecht noemen om erbij te hebben mogen zijn. Sterker nog, het werd een soort ceremonie ter verdrijving van alle ellende. En zo was ik dus getuige van het moois dat er tussen Maraca en het Franse publiek is gegroeid.