De navigatie zegt dat we de bestemming hebben bereikt, maar niets wijst erop dat hier ook maar iets ging gebeuren. Volgens de kaart ligt Fort Napoleon in een park in La Seyne-sur-Mer aan de Cote d'Azur. Ik zie echter geen park maar een enorme heuvel bezaaid met bomen. Dat zal het dan wel zijn. Een poster van het Festival Cubain Bayamo aan de voet van het pad omhoog geeft nog enige hoop. Mijn liefje kijkt wat twijfelend omhoog: een bergwandeling op hoge hakken, daar had ze niet op gerekend.
Tien minuten later bereiken we de top. Ik kijk naar het publiek. Het lijkt niet op het latin publiek zoals ik dat in Nederland ken: ik zie veel grijs haar en rimpels. Zelfs de kat die ik het fort zie uit sjokken is bejaard. Op de binnenplaats van het fort staat een tribune met... stoelen?? Ik heb de afgelopen weken Havana d'Primera's "Haciendo Historia" vaak in de auto gedraaid, en bij hun timba denk ik aan alles behalve stil zitten. In de auto won de schijf van Alexander Abreu's groep de competitiestrijd met de nieuwe van Charanga Habanera ("No mires la caratula") en de nieuwe van Calle Real ("Me lo gané"). Om me heen kijkend vrees ik dat Havana d'Primera een beetje zal inhouden bij dit publiek.
 |
| From Festival Cubain Bayamo 2009 |
In een hoek links naast het podium speelt een openingsact, trio Caña Santa. Het zijn drie man: conga's, keyboard en maraca's (die soms worden verwisseld voor een saxofoon). Ze spelen covers van latin nummers. Dat doen ze niet onverdienstelijk, hoewel ik een frans accent meen te horen in het spaans van de zanger. Maar ook weer, het is heel mellow, but I came to get my socks rocked off!
Terwijl de band speelt loopt de binnenplaats van het fort langzaam vol, en ik zie de lokale salseros arriveren. Ook al wordt er nu nog niet zoveel gedanst, ik herken ze zo aan hun kleding en manier van doen. Zij blijven wel voor het podium hangen. Het valt me op dat het publiek nog steeds veel minder multi-culti is dan thuis in Amsterdam.
Het valt me ook op dat ik niemand een guayabera zie dragen. Op dat moment realiseer ik me dat ik de mijne ook niet heb ingepakt. Ik was bij het inpakken van mijn tas blijkbaar nog niet genoeg in Cubaanse sferen.
Om kwart voor tien komt de band aan. Alexander Abreu heeft vele vriendjes hier, want op weg naar de kleedkamer wordt hij constant gestopt door mensen die hem een brazo komen geven. Hij vindt uiteindelijk zijn weg naar achteren, en klokslag tien begint de show zoals aangekondigd. Ook dit is anders als thuis.
De band begint te spelen, en mijn angsten worden met de eerste tonen meteen weggenomen: dit is de real deal. Sinds begin dit jaar heb ik geen tijd gehad voor mijn timba lessen, maar de moves die Rafael Castellanos me back home in Damsko heeft geleerd komen spontaan weer naar boven, terwijl de laatste tijd bewuste pogingen om die bewegingen terug te halen steeds op niets uitliepen. Het is precies wat ik nodig heb: in mijn ervaring helpt een uurtje timba dansen beter tegen RSI dan welke vorm van therapie dan ook.
 |
| From Festival Cubain Bayamo 2009 |
Het geluid in het fort is opvallend goed geregeld, en de band speelt gewoon perfect. Het is snikheet. Op de met jazz en funk doorspekte timba-klanken van Havana d'Primera dans ik mijn Evisu sneakers stinkend smerig op de gravel vloer van het fort. De tijd vliegt dan ook voorbij.
Tot twee keer toe doet de band een poging een eind aan de show te breien, maar het publiek wil er niets van weten. We worden bij een van de doorstarten van de show getrakteerd op een stevig stukje latin jazz getrakteerd, waarbij de band op voordracht van de blazers precies doet wat ik een timba groep het liefst zie doen: zich gedragen alsof ze deel zijn van Earth, Wind & Fire in hun hoogtijdagen.
 |
| From Festival Cubain Bayamo 2009 |
Bij een andere doorstart gaat de timbalero helemaal op in een lange solo, en Alexander zingt bij wat uiteindelijk de laatste terugkeer naar het podium zou zijn geheel a-capella het eerste stuk van het nummer "Vivencias" en laat daarmee zien waarom hij de baas is van deze groep. In het laatste nummer, "Historia verdadera", doet hij daar nog een schepje bovenop als hij samen met de vier andere blazers de teugels volledig laat vieren en de trompetten piepen en gieren als een TGV op volle snelheid zwaar in de remmen gaat.
Voor ik erg in heb is het twaalf uur geworden en is het feest dan toch echt afgelopen. Zoals Lou Reed zou zeggen: such a perfect day.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten