Nadat ik op woensdag 15 juli 2009 voor het eerst de heuvel naar Fort Napoleon had beklommen, wachtte me daar een nare verrassing: er was een wit printje over het billboard van het Festival Bayamo geplakt met daarop "Bamboleo est remplacé par..." Say it isn't so, say it isn't so! Maar er was ook een leuke verrassing. De vervanger is "Paulito FG y su Elite". Okay dan! Ze snappen hier wat waardige vervanging betekent. Ik had zijn "Con la conciencia tranquila" jaren geleden al grijs gedraaid, lang voordat Rafael Castellanos me leerde hoe ik er eigenlijk op moest dansen.
Mijn liefje had me voor het weekend gevraagd of ik op de zaterdag of de zondag meer vuurwerk verwachtte. Mijn antwoord was dat ik van Paulito hogere verwachtingen qua intensiteit. Mijn verwachting werd alleen maar sterker toen ik de band zag opkomen: voor zijn elite had Paulito een hoop hele jonge mensen van rond de 20 uitgezocht uitgezocht, waaronder twee dames en twee heren voor de achtergrondzang, en een pianist met zo'n babyface dat ik me afvroeg of het niet bedtijd voor hem was.
Paulito begon met "La especulación de Havana" en die ging er bij iedereen meteen in als koek (lange tijd heb ik trouwens gedacht dat hij "percolación" zei, dat krijg je als je Spaans maar half verstaat). Ik kon er alleen niet om heen dat de bril die Paulito had uitgezocht hem op
Graaf Tel van Sesamstraat deed leken. De manier waarop ik hem die avond zijn band zag leiden versterkte dat alleen maar: regelmatig danste hij zwierig naar achteren op het podium om met brede gebaren duidelijk te maken wat hij wilde van zijn gevolg. Dat had iets muppet-achtigs, maar het was niet de enige manier hoe hij leiding gaf. Dichtbij het podium hoorde ik ook korte commando's achter de microfoon die door de uitmuntende geluidstechnici van het festival niet aan de speakers werden doorgegeven. Verder bemerkte ik ook dat Paulito de show runde met subtiele gebaren die hem ook geschikt maakten voor een carriere als honkbalcoach.
Tijdens het concert zag ik dat er een speciaal soort chemie was tussen de pianist en Paulito. Het zou zo maar wel eens een zoon van hem kunnen zijn. Paulito is van bouwjaar 1962, maar ik had hem aanvankelijk jonger geschat, achter in de dertig ofzo.
De rest van het jonge spul op het podium liet ook zien dat je niet zo maar bij de Elite terecht komt. Vooral de jongen linksachter Paulito (die ook nog een stukje ging rappen op een gegeven moment) liet zien dat hij hongerig voor roem was die avond. Hij deed zijn best alsof hij zelf de headliner was.
De show van Paulito kwam grotendeels over mij heen als een prettig soort roes. Ik ging weg toen de eerste toegift begon. Niet omdat ik genoeg van Paulito had, maar de koek was op na 5 dagen overdag langs de heuvelachtige rotskust te klauteren, gevolgd door iedere avond op pad. Ik was moe, maar het was een ander soort moeheid dan aan het begin van de vakantie. De therapie van 5 dagen Cubaanse muziek had de werk gerelateerde stress en vermoeidheid van me afgewassen, maar in plaats daarvan voelde ik fysieke moeheid. Het was een goede reminder: dit najaar geen smoesjes, maar gewoon weer met Timba lessen beginnen... ¡Esto es mi medicina!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten